Luxaflex |
Jun 09 2013 |
Vergeet niet: dit is de ruimte waar ik mij de hele dag in bevindt. En van de ramen moet ik het niet hebben, daar hangt hele mooie luxaflex voor.
Die luxaflex, tja. Laatst nog vroeg iemand zich hardop af, liggend in ondergoed op de behandelbank, waarom ik toch altijd die luxaflex zo hoog hield?...
Die luxaflex is vaak een harde scheiding tussen de binnenwereld en de buitenwereld. Hoewel, zo hard is deze scheiding ook niet. Zonlicht komt er door, regen kan gehoord worden als het tegen het raam aanslaat en het straatgeluid kan ook de kamer indringen. Soms kan een wachtende patiënt besluiten om naar buiten te gaan om even een telefoontje te plegen, denkend dat zo niemand het gesprek kan volgen. Bij mooi weer kun je na vieren het zachte geroezemoes horen dat van het terras aan de overkant zachtjes verstrooid. Toch zorgt de luxaflex voor een scheiding en daarbij lijken alle dagelijkse beslommeringen dan aan de andere zijde ervan af te spelen.
Voor velen is het even ontsnappen aan de hectiek van de dag, als ze zo liggen op de behandeltafel. Op hun rug liggend, kijken ze naar het oneindige dat gevonden wordt in het patroon van mijn systeemplafond. Anderen gaan gewoon de vlakken van dit sublieme plafond tellen of de lampen of gaan eens goed de rookmelder observeren.
Geluiden van de buitenwereld dringen licht binnen, soms ben je er bewust van en dan opeens niet meer. En dan gaan die gedachten, ja, waarheen eigenlijk? Is dit verstilling?
Dan komt het gepiep van de ingangsdeur de kamer binnen. Dat geluid wordt niet tegen gehouden door de luxaflex. De volgende patiënt is gearriveerd. Ik ben al in de afrondende fase van de behandeling aangekomen. Langzaam komt het besef dat de dag weer verder gaat, en dat je weer mee moet doen.
Mark
TerugNo comment found |