Dat zwaartekracht dodelijk kan zijn, mag duidelijk zijn. Een sprong uit een vliegtuig zonder parachute zal uiteindelijk resulteren in een afysiologische belasting van bot en ander steunweefsel, met allerlei structurele vervormingen en tenslotte de dood tot gevolg, omdat de zwaartekracht nu eenmaal de eigenschap heeft om ons naar de aardkorst te trekken.

Maar ook in het dagelijkse leven functioneert ons lichaam bij normale activiteiten constant onder invloed van (en tegen) de zwaartekracht. Om onder het juk van de zwaartekracht te kunnen functioneren voert het centrale zenuwstelsel constant houdingscorrecties uit. Dit niet aflatende proces wordt uitgevoerd volgens de principes van efficiëntie: veel voor weinig...

Om volgens deze principes te kunnen werken, moet -volgens de osteopaat- het lijf in balans zijn. Dat wil zeggen soepel en vrij kunnen bewegen. Een lijf dat in balans is, kan zich met relatief weinig moeite staande houden tegen de onvermoeibare zwaartekracht. De onvermijdelijke compensatiemechanismen kunnen snel en simpel worden ingesteld, zonder dat de betrokkene hier wat van merkt.

Mochten er bewegingsverstoringen in het lichaamsweefsel zijn, dan neemt de ‘efficiëntie’ van het compenseren af en moet het lijf wat minder voor de handliggende oplossingen zoeken. Dat de dood zich dan aandient, lijkt mij schromelijk overdreven, maar dat dit kan leiden tot lichamelijke klachten lijkt mij evident.

Het wegnemen van deze bewegingsverstoringen kan het begin van herstel zijn. Veel manueel-therapeutische therapieën houden zich hiermee bezig.

Wat is het onderscheidende van de osteopathie? De osteopaat tracht alleen die verstoringen weg te nemen die een efficiënt compensatie- en herstelmechanisme in de weg staan. Want let wel, sommige blokkades zijn door het lichaam ingestelde compensaties. Botweg alle blokkades wegnemen, zonder de reden van hun aanwezigheid te onderzoeken zal betrokkene alleen maar meer in mineur brengen...

Mark